ისევ მიიძინა, ძლივსღა ფეთქავს, ცოტაც და გაქრება, ჩაქრება. არა და როგორი მძლავრი იყო სურვილითაც, აზრითაც, იმდენად ძლიერიც კი რომ დალაგება, დაწყობა, გადმოტანასაც კი ვერ ვასწრებდი. მინდოდა ერთი ხელისმოსმით მეთქვა ყველაფერი რაც იქ, ჩემს შიგნით ხდებოდა და ვგრძნობდი. თითქოს მეშინოდა არ დამვიწყებოდა, წამს არ გაჰყოლოდა სულის ამოძახილები.
უკვე მენატრება კიდეც. მას რაღატომღაც აღარ მოვნატრებივარ. იქნებ სხვაში ნახა ბინა. იქნებ იქ მეტი ემოცია და თავისფლება დახვდა. რამდენჯერ შევაჩერე, რამდენჯერ არ მივეცი უფლება გადმოსულიყო, გათავისუფლებულიყო თავად აზრისგან და თავად ემოციისგან, იმ ემოციისგან რისგანაც გაჩნდა და დაიბადა. ახლა კი თავად ვეძებ, ვცდილობ ისევ დავიბრუნო, უფრო მძაფრი ემოციებითა და თავისუფლებით. როგორი ჩემი იყო და როგორი ჩემიდან იყო. ახლა ძალიან შორს არის, ისე შორს, რომ სული გამოძახილითაც კი ვერ ვაწვდენ ხმას.
როგორ მენატრება მისი წამიერი გაელვებები. თითქოს გადმოიკისკისებდა დაუფიქრებლად, აუღელვებლად, ქაოსის გარეშე, იმდენად თავისთავადი იყო! იმდენად შინაგანი იყო! და იმდენად სულიდან იყო.!
და ახლა?...
ახლა ის, რომ სულ ღაფავს, ქრება, იფერფლება სადღაც ჩემს შიგნით, ძალიან შიგნით, ისე რომ მე თვითონაც ვეღარ ვხედავ, ვეღარ ვგრძნობ და ვეღარ აღვიქვამ.
იქნებ მოხდეს სასწაული და მძლავრად ამოისუნთქოს, იქნებ ისევ ვიგრძნო როგორ აფეთქდება ჩემში და იქნებ ისევ ადიდდეს და გადმოვიდეს, ვეღარ დაეტიოს ჩემს სულსა და სხეულში და გადმოიღვაროს თავისივე ნება–სურვილით, ისე როგორც მაშინ , როცა თავისი არსებობით სხვებსაც აცოცხლებდა და ულამაზებდა სულსა და განწყობას.
იქნებ...
როგორ მომნატრებიხარ...