ზღაპრებადქცეულ იმედებს ჩემივე ნებით გავუშვი ხელი

მერამდენეღაცაჯერ გამოჩნდა იმედი. წამიერი შეჩერებით შემომხედა, ისე რომ მხოლოდ მე მეგრძნო მისი მზერა და ისევ განაგრძო სვლა. ვცადე ნაბიჯისთვის მომემატებინა, წამოვწეოდი, ხელი ჩამევლო, ნებით თუ არა ძალით მაინც გამეჩერებინა.
... მოიცა... ძალით?! ... მე რომ ვყოფილიყავი მის ადგილას, შეძლებდა კი ვინმე ძალით ჩემს შეჩერებას? არასდროს! ვერასდროს!
... აბა რაღას მივდევ?! არა და გული ლამის ამომივარდა მის დანახვაზე. შემეძლო თუ არ შემეძლო მაინც გამოვეკიდე. მთავარი იყო წამოვწეოდი და ჩემად გამეხადა სამუდამოდ.
... ცოტაც და უკვე თვალს მიეფარება. არა და როგორ მინდოდა ხელი ჩამეკიდა, ეგრძნო ჩემი სითბო, თუ პირიქით - მე მისი... ან და რა აზრი აქვს...
ჯერ იყო და თავისუფლების დევნაში და დასაკუთრების მცდელობაში თავად აღმოვჩნდი მის ტუსაღობაში, ახლა არის და იმედს გადავეკიდებივარ - ნეტა თავად იმედისგან რაღა მომელის?
... გულისცემა ნელ-ნელა გამონოტონურდა...
... ქაოსური ემოციები და ფიქრები კი ჩემმიერვე გამოგონილ „დესპოტურ მწყობრში“ ჩადგნენ...
ზღაპრებადქცეულ იმედებს ჩემივე ნებით გავუშვი ხელი და ახლა ვცდილობ გაცხადებულ რეალობას ჩამოვართვა ხელი...