... მირბიხარ... წინ მხოლოდ სინათლეა, ისე რომ ვერაფერს ხედავ რა გელოდება, რას გადაეყრები, რა შეგაფერხებს ან რა გადაგეღობება... უკან იხედები და მხოლოდ მაშინ ხედავ წინ გავლილ გზას და მხოლოდ მაშინ ხედავ თუ რამდენი რამ გაგივლია ისე რომ არც დაფიქრებულხარ რა შეიძლება მომხდარიყო. სირბილს განაგრძობ... წინ ისევ არაფრისმთქმელი სინათლე და თან ძალიან მიმზიდველი, იმდენადაც კი, ვინმემ რომ გითხრას შეწყვიტე მისი ყურებაო, შიეძლება განრისხებისგან გულიც გაგისკდეს... არა და უაკნ მიხედვისას რა თვალნათლივ ჩანს ყველაფერი, ჩვენი თითოეული ნაბიჯი... და მაინც სულ წინ მივრბივართ და ის განვლილი გზა ხან ძალიან უკანაც კი ჩამოგვრჩება, მაგრამ არ მითხრა რომ ვეღარ ხედავ, არ მითხრა, რომ შენი თვალთახედვა ამხელა მანძილს ვერ წვდება... ის გზა ხომ შენ გაიარე, ის გზა ხომ შენ აირჩიე და შენ განსაზღვრე ყოველი მიმართულება... და მაინც არ გიყვარს უკან მოხედვა, იქ სადაც ყველაფერი ცხადი და უკვე გააზრებულია...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
.jpg)
No comments:
Post a Comment