შედიხარ და გრძნობ, რომ უკვე იცვლები... უახლოვდები და თითქოს გარდატეხა ხდება შენში... დგახარ და თითქოს მისგან მაინც შორს ხარ... გინდა შეეხო და თან ვერც ბედავ... შეეხე, სულში ჟრუანტელი გივლის... გინდა ესაუბრო, თითქოს მუნჯდები, წამიერად ირინდები... მხოლოდ უყურებ და თითქოს თვალსაც ვერ უსწორებ... მერე ისევ დაბლა ხრი თავს და უფრო ახლოს მიდიხარ, თითქოს გინდა რომ ასე აგრძნობინო რა გტკივა და რას განიცდი ასე მწარედ... არა და როგორ გინდა, რომ იგრძნოს და შეისმინოს... გინდა, რომ მარტო იყო, მხოლოდ შენ იყო მასთან და მხოლოდ შენი ესმოდეს იმ დროს... ამ დროსაც კი ეგოიზმმა იჩინა თავი. ამ დროსაც კი კუთვნილების სურვილმა დაგატყვევა... არა და თან ყველაზე უსუსური ხარ მის წინაშე და ყველაზე მეტად გინდა აგრძნობინო შენი დანაშაული და შენი სინანული... რა უცნაურია, ისევ ორი უკიდურესობა აღმოჩნდა - ყველაზე დიდი სინანული და ყველაზე დიდი ეგოიზმი... ის ხომ წმინდაა.. ის ხომ არავისია და თან ყველასია... ის ხომ................. სიტყვებიც კი უძლურია მასთან, არამც თუ მე... და მაინც უფრო ახლოს მივდივარ... მაინც ვეხები... მაინც ვეამბორები, მე ასეთი, მე ამნაირი... ვგრძნობ... ვივსები სინანულით და უფრო მეტი უთქმელობით... მინდა მოვეფერო... მინდა მეტად ვიგრძნო, მაგრამ ამისიც კი მცხვენია, ასე სახალხოდ, ასე ყველას დასანახად... არა და ვხედავ, სხვა მოკრძალებით შორს დგას... ამან უფრო ამაღელვა... დამამორცხვა... მეტად მაგრძნობინა ჩემი გადამეტებული კუთვნილების ინსტიქტი... ის ყველასია და არა მარტო ჩემი... მაგრამ ისე ვერ ვგრძნობ, ისე ვერ ვესაუბრები... ისე უსულოა და ისე მხოლოდ წარმოსახვაა... თვალები? თვალებში ვერ ვბედავ, მე ასეთი და მე ამნაირი... ისინი შორიდანაც ცოცხალია და შორიდანაც იგრძნობა... ისინი წმინდაზე წმინდაა... ისინი მეტყველებენ და ისინი მეტად გაგრძნობინებენ იმას, რომ იმაზე მეტად უსუსური ხარ ვიდრე შენ, ხო შენ, ან ნებისმიერ ჩვენთაგანს გონია... და მაინც ვერ ვუყურებ და ჩუმად, ქურდივით ვცდილობ უფრო ახლოს მივიწიო, უფრო მეტად შევეხო, თავი მივადო, თითქოს ასე მადლს ვპარავდე, თითქოს ასე მეტად ვაგებინებდე რა მტკივა და რა მაწუხებს, თითქოს ასე ჩემთანაა...
... მაცხოვრის ხატთან...
.jpg)
No comments:
Post a Comment