აკრძალული ხილიაო

„ბავშვია და გაიზრდებაო“, თავზე ხელის გადასმა იყო და ოთახიდან გადიოდა ...
ბავშვი იყო და მართლა იზრდებოდა ...
ბავშვი იყო და ნელა ქალად იქცა ...
ბავშვი იყო და დღეს თავზე ხელს აღარავინ უსვამს ...
დღეს უკვე დიდია და დღეს უკვე ქალია!

„გაიზარდაო და დაქალდაო, თავზე ხელსაც ვეღარ გადავუსვამო“ - გულში გაიფიქრა და ახლა ოთახიდან გასვლაც ძალიან გაუჭირდა, ერჩივნა იქ დარჩენილიყო, თუნდაც შორი-ახლოდან ეყურებინა და საერთოდ არ შეხებოდა ...

და რა შეიცვალა იმ ბავშვობიდან ამ დაქალებამდე? მას ხომ ყოველთვის იცნობდა და მას ხომ ყოველთვის ხედავდა, რა მოხდა იმ ერთ დღეს, როცა ძალიან ეძნელა ოთახიდან გასვლა? ის ხომ ისევ ის იყო და ის ხომ ისევ იმ „ოთახში“ იყო? თუმც კი ფაქტი ერთია - დღეს გაუჭირდა... დღეს გული აუჩქარდა ... დღეს სულ სხვა რამის თქმა სურდა მაგრამ ...

კიდევ ერთხელ გაიფიქრა როგორ გაზრდილაო და თითქოს ხელი ჩაიქნია, აკრძალული ხილივით გვერდზე გასწია თავისი გრძნობა - სურვილები და ძალიან დიდი ხნით აღარ შესულა იმ ოთახში ...

პატარა გოგონა კი თავისთვის იზრდებოდა. მის გარეგნობას მეტი ქალურობა და სილამაზე ემატებოდა, თითქოს ფერმწერი ყოველ დღეს თავისი ფუნჯებითა და საღებავებით ახალ შტრიხებს ამატებდა მის პორტრეტს, რომლებიც დღითი-დღე მეტად შესამჩნევი ხდებოდა.

მართალია ოთახში აღარ შემოდიოდა და თავზე ხელს აღარ უსვამდა, მაგრამ აკრძალული ხილი რისი აკრძალული ხილია თუ მეტის ფარული სურვილები არ აღძრა ... არც ის აკრძალულობა აღმოჩნდა გამონაკლისი და ფარული ხერხებით მაინც ახერხებდა დაკვირვებასა და მონახულებას.

დრო კი არც ერთს უყურებდა და არც მეორეს, ის თავისთვის განაგრძბობდა სვლას, არც კი ღელავდა, თითქოს, იცოდა რაც მოხდებოდა. უბრალოდ ხანდახან შეახსენებდა ერთმანეთს თავს ცხადად, თუმც კი ფარულად ერთმანეთი სულ ახსოვდათ, მაგრამ ის ხომ თავის დროზე პატარა იყო და ის ხომ „აკრძალული ხილი“ იყო.

დროის მსვლელობასთაბ ერთად მოულოდნელ - დაუგეგმავი შეხვედრები... წამიერი გადაჭარბებული სურვილების ასრულებები, „მეგობრული“ საუბრები... გაურკვევლი სიახლოვის შეგრძნებები, საგულდაგულოდ დაფარული ემოციები, შინაგანად გულდაწყვეტილი დამშვიდობებები და ისევ დღეების იმ სტატუსით გავლა - „აკრძალულიაო“.

დრო და გრძნობები ძალიან გვანან ერთმანეთს. როდის იყო ისინი ვინმეს რამეს ეკითხებოდნენ?!!! დრო გადიოდა.. გრძნობებიც თავითვის იზრდებოდა, ივსებოდა და ბოლოს ისე გადაივსო რომ აღარავის დახმარება - მიშველება დასჭირვებია, თავისით გადმოიღვარა, თავისით აშკარავდებოდა ასე საგულდაგულოდ დაფარული ემოციები, სითბო, მონატრებები, ერთმანეთის ნახვის სურვილი, ისიც კი შეძლეს და თქვეს: „რაღაცნაირად მათბობო“, თუმც კი ძალიან ჩუმად არავინ გაიგოსო. ბოლოს ეს შიშიც ჩაიძირა გადმოღვრილ გრძნობებში და ახლა ფაქტი ისაა, რომ მათთვის ხელისშემშლელი აღარ არსებობს:
- აღარც „პატარაა და გაიზრდებაო“ !!!
- აღარც „აკრძალული ხილიაო“ !!!
ახლა მათ ერთნი ქვიათ სახელად - ბედნიერება!!!